تابناک فارس به نقل از شیرازه: سال ۱۳۹۳وقتی وزیر بهداشت وقت، خبر از اجرای طرح تحول نظام سلامت داد، وعده کرد تا هزینه‌ها و آلام بیماران برای درمان به حداقل برسد، در این طرح ساماندهی به وضعیت همراهان بیماران هم در دستورکار مسئولان وزارت بهداشت قرار گرفت تا خانواده‌هایی که برای درمان عزیزانشان از شهرهای کوچک به کلانشهرها مراجعه می‌کنند مجبور به اتراق در حیاط بیمارستان‌ها یا چادر زدن در پیاده رو‌ها و پارک‌های شهر نشوند.
گشت و گذاری کوتاه در خبرهای دهه ۹۰ تا کنون برای مرور وعده‌های مسئولان وزارت بهداشت درباره اسکان دادن به همراهان بیماران شهرستانی کافی است تا مشخص شود با اینکه اسکان این خانواده‌ها بخشی از دغدغه‌های این مسئولان بوده و مدام هم در رسانه‌ها در موردش صحبت کرده‌اند، اما تا به امروز به غیر از اقداماتی ناچیز، کاری برای خانواده‌های سرگردان در شیراز، تهران و دیگر کلان‌شهرهای کشور که به لحاظ پزشکی حرفی برای گفتن دارند، صورت نگرفته است.
این پدیده هتل پیاده‌رو در شیراز که شاید تا چند سال پیش نوظهور بود، حالا تبدیل به معضلی شده که علاوه بر آزار و اذیت‌ها و خطراتی که برای همراهان بیمار به دنبال دارد، موجب به‌هم‌ریختگی و بی‌نظمی چهره شهری شده که روزی به شهر گل و بلبل معروف بود.
کلانشهری که به واسطه باغات زیبا و سرسبز و تاریخی خود و وجود امازادگان واجب‌التعظیم و اماکن گردشگری مقصد اول گردشگران داخلی و خارجی بود، حالا چند سالی است تغییر کاربری داده و به لطف و همت شهرداری شیراز و مجموعه علوم پزشکی این کلانشهر، پیاده‌روها و بلوارهای وسط خیابانش به هتل‌ها، فروشگاه البسه، مرکز پخش مواد غذایی، رستوران و بیرون‌بر و پارکینگ‌هایی تبدیل شده که به هر چیزی شبیه است، الا شهر گل و بلبل.
کافی است یک روز را وقت بگذاری و سری به خیابان‌های اطراف بیمارستان‌های شهر شیراز بزنی، خیابان‌هایی که حالا دیگر نمی‌توان تنها نام خیابان را بر آن گذاشت، بلکه با دیدن تعداد زیادی از چادرهای مسافرتی و زیر اندازهایی که بر روی سنگ فرش‌های خیابان یاچمن های بلوار پهن شده،بی شباهت به هتل و مهمانپذیر نیست.
هتل پیاده‌روهایی که میزبان همراهان بیمارانی است که از دیگر شهرها و استان‌های همجوار برای درمان به این کلانشهر آمده‌اند و هیچ چاره‌ای ندارند جز گذران روزها، هفته‌ها و حتی ماه‌ها انتظار در خیابان‌های شهر.
اکنون این سوال از مجموعه بهداشت و درمان فارس مطرح است که آیا تنها دادن آمار و ارقام به ظاهر خوشحال‌کننده می‌تواند راهکار منطقی و مناسبی در جهت کاهش بیماری‌های متعدد شناخته شده و نشده باشد؟
آیا خوابیدن و اتراق همراهان بیمار در بلوار و پیاده‌روهای شهر خود عاملی برای بیمار شدن همراهان نیست؟
آیا فروش مواد غذایی در شرایط نامطلوب علت بسیاری از بیماری‌های گوارشی نمی‌شود؟ اصلا رئیس علوم پزشکی شیراز که نامش در لیست متخصصان بیمارستان فقیهی شیراز است به هنگام عبور از جلو این بیمارستان، نگاهی هم به وضعیت موجود انداخته و به فکر چاره‌ای بوده است؟
بدتر از آن استاندار فارس که خود یکی از پزشکان و متخصصان سرشناس استان فارس است و سال‌ها رئیس علوم پزشکی بوده قبول دارد که خیابان خوابی و حضور در شرایط نامساعد عاملی برای انتقال بیماری است؟
از مجموعه علوم پزشکی و وظایفی که در این حوزه در برعهده دارد فاصله گرفته و سری هم به شرح وظایف شهرداری می‌زنیم.
چند روز پیش در گزارشی خطاب به شهرداری شیراز در خصوص وانت‌بارهای مزاحم ماده 55 قانون شهرداری‌ها را متذکر شدیم، ماده قانونی که به صراحت در تبصره یک آن سد معبر و اشغال پیاده‌روها تخلف بوده و شهرداتری موظف است با آن برخورد کند.
در ادامه همین ماده ۵۵ و در تبصره ۴ آمده است:
مراقبت در امور بهداشت ساکنین شهر و حومه و اجرای مقررات بهداشتی از طرف کسبه و مردم و نظارت در تطبیق وضع دکاکین و مغازهها و فروشگاه‌ها و اماکن عمومی با قواعد بهداشتی و تشریک مساعی با سازمان‌های بهداشتی . از وظایف شهرداری‌هاست.
اکنون با توجه و رجوع مجدد به این ماده قانونی لازم است به شهرداری شیراز و شهردار محترم این کلانشهر یادآوری کنیم که حضور همراهان بیمار در پیاده‌روها و بلوارهای شهر که موجب مزاحمت برای شهروندان و به خطر افتادن سلامت اهالی شهر می‌شود، همچنین به هم خوردن سیما و منظر شهری شیراز که اسامی چندین خواهرخوانده و برادر خوانده را به یدک می‌کشد آیا زیبدنه این شهر است؟
بهتر نیست به جای خواهرخوانده تراشیدن برای شهر فکری هم به حال آسیب‌های شهری نمایید و ظاهر شهر را آماده پذیرش خواهران و برادرانی کنید که با آنان عقد دوستی و تفاهم‌نامه خواهرخواندگی بسته‌اید؟؛ چرا که قطعا هر یک از کشورهایی که با انان مراوده شهری دارید گذرشان به خیابان‌هایی که پر از معضل و ایرادات شهری است خواهد افتاد.
یقینا همراهان بیمار هم دلشان نمی‌خواهد چنین شرایطی را تحمل کنند و به ناچار و به دلیل عدم مراکز همراه بیمار به چنین شرایطی تن می‌دهند و گواه این حرف گفتگویی است که خبرنگار شیرازه شب گذشته با یکی از همراهان بیمار داشت.
خبرنگار این رسانه که مشغول عکاسی از وضعیت موجود و دل‌نگران وضعیت افرادی بود که در اطراف بیمارستان فقیهی اتراق کرده‌اند، با سخنان مسافرانی روبرو شد که همه خواهان رسیدگی به وضعیت موجود بودند.
کلام آخر:
قطعا با مشاهده این صحنه‌ها اولین چیزی که به ذهن متبادر می‌شود، فاصله بسیار نام شیراز و گردشگری این کلانشهر باشرایط موجود است که موجب می‌شود شهرداری و علوم پزشکی را وادار به سروسامان بخشیدن به شرایط کند.
شهری که به اذعان مدیران شهری و شورای اسلامی شهر شیراز باید نمود بارز سومین حرم اهل بیت(ع) را به گردشگران و مسافران نشان دهد و عناوین مختلفی مثل پایتخت فرهنگی ایران اسلامی، مرکز گردشگری سلامت و شهر گل و بلبل را یدک می‌کشد اکنون پشت انبوهی از رهگذران غیربومی که به امید درمان، جذب بیمارستان‌های دولتی شیراز شده‌اند، مخفی شده است.
